Calandrinas

Las Calandrinas, 8 femnas e 2 òmes.
En debuta d’an, avèm decidit de nos designar al femenin plural.
Nos rampelam dels tempses ancians ont existissiá una règla escura que disiá « le masculin l’emporte ». Cal plan rendre lisibla, comprensibla l’escritura…Òm pòt pas tot rendre visible a l’escrich… Si que non, òm compren pas pus res… Auriam poscut causir « le féminin l’emporte » mas curiosament la proposicion foguèt pas retenguda… Aquò ditz quicòm de la nòstra societat, dels rapòrts de genre que son los nòstres ? Ne parlarem pas aquí. La dominacion lingüistica del masculin es pas lo privilègi del francés. Aquela règla se trapa dins un fum de lengas, e entre elas la lenga occitana.
Mas sèm en 2024, los enjòcs de dominacion foguèron descubèrts, desconstruits. E sabèm que ten pas qu’a nosautres de far de causidas que contribuiguèsson a eradicar las discriminacions totas.
Es amb aqueste modèste objectiu qu’avèm doncas causit unanimament en còla de generalizar lo femenin plural per nos designar.
A mai, aqueste femenin rend omenatge al caractèr sovent femenin del mond de l’escòla.
Per los o las qu’aurián l’impression de desnaturar lor lenga, es interessant de saupre qu’abans lo sègle XVII se practicava l’acòrd de proximitat. L’adjectiu qualificatiu s’acordava amb lo nom mai pròche al que se raportava (cf. Les Grandes oubliées, Titiou Lecoq). Aquò balha per exemple : Lo cèl e la mar son blavas, e per los que s’i pòdon pas far, sufís de dire : La mar e lo cèl son blaus (quin sens del consensus ! ).
Lecoq conta aquesta anecdoteta : « Madame de Sévigné à qui on disait « je suis malade » répondait « je la suis aussi » et expliquait qu’en disant « je le suis » elle aurait eu l’impression d’avoir de la barbe. »

Anem ! Retorn cap al futur e cambiem lo mond !

Naïg Bondon e la còla.