Vam de banh

Afichatges, libres, pichons noms, fuèlhs d’activitat, consignas, recèptas … fasam çò que podam per faire caufar lo banh, que siá plasent e coerent. Cal pas caumar mès avam lo vam, per pauc a pauc immergir classas, corredors, cantinas e cors.

Experiéncia de classa

Me rapèle mos primièrs jorns a Calandreta, la páur de pas plan dire, de dire de las bestiesas als enfants. Puèi me sovene de Telmà, calandrona de CM1 que me tornèt prendre sus la prononciacion de ma lectura d’un album. Mas gautas venguèron rojas, mon egò un bocin tocat. Puèi venguèt la costuma, de parlar, de prendre totses los indicis, de s’enganar, de mercejar per cada correccion, de tornar dire, imitar, s’auto-corregir …. de faire viscar la lenga dins la classa. Comencèt tot naturalament, coma quò comença per un enfant, la vergonha en mai benlèu. Contunhèt amb mai d’aplomb, e es vengut lo biais evident : téner la lenga amb lo sorire quand venon los parents, un estagiari, amb la mèsma benvoléncia qu’amb los enfants.

Pels escolans quò pren lo temps que cal a cadun de parlar, mès pòde pas dire s’es lo temps que cal a l’occitan o lo temps que cal a la paraula de faire son camin. « C’est toujours moi qui recapte », « C’est mon pichon nom », « Cossí vas ? », « Je fais de la pega, espèra »… La musica dins la classa es colorada. A flor e a mesura eles tanben prenon la costuma : parlar, s’enganar, tornar dire, prendre los indicis, parlar, tornar dire, cantar, e un jorn jogar, galejar, ajudar, corregir e dire.

Delfina Bruel e la còla

Illustracion : Florenç Pons, Sortir la lenga … 2024