Èrsa de freg sus Occitania, lo cièu blanc se mescla al paisatge d’aubièira. Las rantièlas lusisson dins lo prumièr rai de solelh, coma dels colars de cristal penduts a l’aram rómec. La campanha gelada a quicòm de poetic.
La rima te ven picar las gautas, lo morre roge, l’eissarpa nauta e los dets gimats. Cada esfregida me fa tornar al temps qu’ère enfant. E quitament esperèsse totjorn l’eicirada, la fredura a quicòm de nostalgic.
Tricòt, bonet, gants, caucetas de lana, soi plan parada per la passejada per calada. E tòrne, pelada pel vent, me rescaufar dins l’ostau docet. Viscar l’ivèrn a quicòm d’economic.
Quò sarra e dintra dins lo còr coma d’agulhas jos la pèl. Lo trepador ganha contra lo carton, matematicament, «mens còp mai» fa pas mai. La trèva ivernala a quicòm de logic.
La nuèch es clara e las estièlas dessenhan la tela celèsta, quitament pas atucada pels esclairatges nadalencs que demòran aquesta fin de decembre. La nuèch a quicòm de magic.
Lo paire grata lo parabrisa de la veitura, lo nòstre arrucador dempuèi l’expulsion. Un torn de veitura per nos donar un pauc de calor abans la nuèch, escotar la ràdio en cantar los morcèus coneguts a plena garganta, abans de s’aparar dins una carrièira estrecha fins a l’albeta e la dubertura de l’escòla. Lo freg a quicòm de dramatic.
Delfina Bruel e la còla
Laisser un commentaire