Nos cal saupre virar las paginas, quitament las qu’auriam volgudas escriure encara longtemps. Vaquí doncas l’ochen e darrièr numèro de nòstre jornal. Aquelas qualques linhas son las ultimas d’una aventura facha de mots, d’idèas, de debats, d’engatjaments, e sustot de vosautres, cars lectors e lectoras. Pendent tot aquel temps, nos avètz legidas e encoratjadas. Nos avètz permesas d’existir. E per aquò, mercé. Un jornal, es pas solament de papièr o de pixèl. Es un collectiu, una votz, un agach sul mond. Es un fil tibat entre los qu’escrivon e los que legisson, una conversacion silenciosa mas plan reala. Uèi, aquel fil se romp, mas aurà carrejat son fais d’emocions e d’escambis. S’arrestar es pas jamai aisit. Mas i a una forma de beutat dins tota aventura umana que s’acaba. Permeton de claure dignament un capítol, de traïr pas çò qu’es estat. Demòra pas mai qu’a vos dire adieu-siatz, amb glòria, amb tendresa… E perqué pas, amb una briga de nostalgia. A lèu, benlèu, endacòm mai.
Maria Frigerio, Lisa Kienemann e la còla
Laisser un commentaire