Lo 6 d’octòbre de 2024, lo cièu es bas, gris mès d’un biais estonant, l’aire es puslèu sec e doç a Sant Cheli d’Apcher quand monte dins lo tren intercité n°15945 a destinacion de Besièrs. Quò’s una linha istorica e soi suspresa de veire mai d’una veitura pels 4 o 5 viatjaires que sam aqueste mergues de prangièira. Qual viatge dins aquel tren ?
Los quilomètres passan, e me sente coma dins un sòmi. Crosam dels bòscs e dels prats sens fin, al son de las ròdas suls ralhs. Lo fum se lèva de temps en temps e daissa aparéisser un paisatge salvatge. Mon telefonet jòga Immortel de Bashung, e pòde pas res faire de mai que de badar. Nos arrestam al mièg de la natura dins de las garas que seriáun segurament abandonadas endacòm mai. L’òme qu’èra assietat dins ma veitura davala e mon còr demòra sol aquí, mon esperit viatjaire entre riu e comba. De temps en temps lo contrarotlaire passa doçament, sens dire un mòt, sens un agache. Òm diriá un personatge de Wes Anderson. Crosam las montanhas sens mai de bruch que passam los ponts e cada vilatge sembla lo darrièr del monde.
Soi de beure mon tè de gengibre e mon còr dintra atanben dins una sòrta de letargia, doça e reconfortanta. Rotla que rotlarà, vòle que durèsse aquel viatge, vòle pas enquèra tornar a la realitat, vòle m’emplenar del voide, e me conflar de la beutat.
Delfina Bruel e la còla
Laisser un commentaire